Клешч (лац. Acari) з'яўляецца адным з самых старажытных насельнікаў, якія насяляюць нашу планету. Насуперак памылковай думкi, кляшчы ставяцца не да казурак, а з'яўляюцца прадстаўнікамі атрада павукападобных.
Па велічыні гэтыя прадстаўнікі членістаногіх рэдка дасягаюць 3 мм, у асноўным памеры кляшчоў вагаюцца ад 0,1 да 0,5 мм. Як і пакладзена паукообразным, у кляшчоў адсутнічаюць крылы. Дарослыя кляшчы маюць 4 пары ног, а ў асобнікаў, якія не дасягнулі палавой сталасці, назіраецца тры пары лапак. Не маючы вачэй, кляшчы арыентуюцца ў прасторы пры дапамозе добра развітога сэнсарнага апарата, дзякуючы якому яны могуць адчуваць пах ахвяры за 10 метраў. Па структуры цела ўсе віды кляшчоў можна падзяліць на скурыстых, са зрослымі галавой і грудзьмі, і цвёрдых (панцырных), у якіх галава да тулава прымацаваная рухома. Забеспячэнне кіслародам таксама залежыць ад будовы цела: першыя дыхаюць праз скуру або трахеі, а ў панцырных ёсць спецыяльныя дыхальцы.
Кляшчы налічваюць больш за 40 000 відаў, але асаблівую небяспеку ўяўляюць іксодавыя кляшчы.
Iксодавыя кляшчы: цела дарослых асобін пакрыта цвёрдымі хiцiнавымi пласцінкамі і адрозніваецца даволі вялікімі памерамі – кляшчы дадзенага выгляду часта дасягаюць 2,5 сантыметраў у даўжыню. Iксодавыя кляшчы насяляюць шыроты з умераным кліматам, сустракаючыся ў лістоце дрэў і розных кустоў на тэрыторыі ўсяго еўразійскага кантынента. Гэты від кляшчоў «з задавальненнем» паразітуе на лясных і хатніх жывёлах, буйной рагатай жывёле, не грэбуе пры гэтым і чалавекам: прычэпленым да скуры сваёй ахвяры, ён гатовы харчавацца крывёю ад некалькіх дзён да 2-3 тыдняў. Самка iксодавага кляшча вельмі пладавітая і здольная адкладаць за сезон 17 тысяч яек.
Кляшчы найбольш агрэсіўныя пасля зімовай спячкі — у красавіку-чэрвені, а затым у верасні-лістападзе. Найбольш актыўныя кляшчы раніцай і ўвечары, любяць вільготныя зацененыя месцы з густым падлескам. На светлых месцах іх звычайна не бывае. Кляшчы любяць знаходзіцца паблізу сцежак, па якіх ходзяць жывелы, якія любяць месца, дзе пасецца жывёла, розныя высечкі і глухія месцы. У спёку ці дождж кляшчы хаваюцца і не нападаюць.
Кляшчы паўзуць знізу ўверх. Памылкова тое меркаванне, што кляшчы нападаюць з дрэў або высокіх кустоў. Яны пільнуюць сваю «здабычу» сярод расліннасці ніжняга ярусу лесу вышынёй не больш за 1 м. У высокай траве кляшчы маюць лепшую абарону ад сонечных прамянёў і больш шанцаў для нападу.
Трапляючы на цела чалавека, клешч не адразу ўпіваецца ў яго скуру, а доўга поўзае, шукаючы найбольш далікатныя месцы (тонкая скура). Часцей за ўсё ён ўпіваецца ў вобласці пахвіны, падпах і шыі, ключыц, на жываце і спіне. Укус яго зусім неадчувальны, бо ў сліне кляшча змяшчаецца абязбольваючае рэчыва. Часта са сваёй таксічнай сліной кляшчы перадаюць чалавеку або жывёле вельмі небяспечныя, а часам і смяротныя захворванні, такія як Лайм барэліёз і клешчавы энцэфаліт.